Ze weet niet hoelang ze het nog volhoudt. Deze poppenkast. Ze is nochtans bedreven, een passionele theaterschrijver in de kelder van het bestaan. Ze krimpt de hele wereld, wast de dag op 100°C en gebruikt het als decor voor haar zinsbegoocheling. Ze knipt de figuren uit papieren emoties, zet ze netjes op een rij. Ze naait de kostuums uit voorgedrukte hoop. Ze recycleert zinloze woorden en geeft ze betekenis. Een ritueel, haar religie.
De nacht werpt de schaduwen op de muur, als projecties van haarzelf. Degene die ze wil zijn. Het leven dat ze wil leiden. Ze is zo professioneel dat ze haar eigen illusie gelooft. En het ging zo goed. Elke dag opnieuw. Tot die ene dag. Die ene rotte zalige dag.
Hij was daar.
Hij was ‘daar’.
‘Hij’ was daar.
De nacht werpt de schaduwen op de muur, als projecties van haarzelf. Degene die ze wil zijn. Het leven dat ze wil leiden. Ze is zo professioneel dat ze haar eigen illusie gelooft. En het ging zo goed. Elke dag opnieuw. Tot die ene dag. Die ene rotte zalige dag.
Hij was daar.
Hij was ‘daar’.
‘Hij’ was daar.
En hij is nog steeds daar, elke dag. Op het moment dat de wereld rondom haar slaapt wekt ze hem tot leven. Ze zet hem neer in de grote stadsbibliotheek. Zijn gezicht verborgen achter een boek. Het boek waar ze al weken op zoek naar is. Hij kijkt op. Ogen waar ze gans haar leven op zoek naar is.
Maar het is te laat. Ze heeft haar leven al gevuld. Niet dat die vulling slecht smaakt. Het is…het is middelmatig. Haar fucking leven is middelmatig. Nep fantastisch.
Ze giet enkele seconden in een vaste toestand. Een sculptuur, zo akelig volmaakt. Ze sterft. En het voelt goed. Veel te goed. Toch wordt ze elke morgen wakker, wordt ze begroet door hetzelfde gezicht, drinkt ze thee uit dezelfde tas en trekt ze dezelfde jas aan. Om 8u05 trekt ze de deur achter zich dicht en tussen 18u00 – 18u30 steekt ze de sleutel in hetzelfde klote sleutelgat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten