Veel heb je niet nodig. Een halve blik is genoeg. De andere helft verzin je er wel bij. Want zo gaat dat. Niet dat je een keuze hebt. Sommige dingen kun je nu eenmaal niet kiezen. Je springt niet vrijwillig in een bodemloze put, in de hoop veilig te landen. Want dat is er niet. Geen bodem, alleen maar put. Je valt met de gratie van een engel die als een ster door de hemel schiet. Als er zoiets als engelen zou bestaan natuurlijk. Veel heb je niet nodig. Een enkele aanraking is zoveel sterker dan een ton armen rond je heen. Eén enkele aanraking. Verloren in de nacht. Je rijdt omdat je dan het gevoel hebt dat je vooruit gaat. Steeds onderweg. Maar hoe ver je ook rijdt, je komt niet dichterbij. Sommige oorlogen kun je nu eenmaal niet winnen. Heeft het dan nog zin om te vechten? Het is jouw hele wereld tegen jezelf. Zelfs je eigen ik is je vijand. Een zinloze strijd. En nooit zal het ‘loze’ de zin verlaten. En toch…je kan niet stoppen. Het is alsof je ziel een ander leven leidt. Niet het jouwe. Het leven dat niet eens had kunnen zijn.
Je sluit je ogen. In een krampachtige poging de tranen op te sluiten. Een kruimel geluk wordt ingeruild voor kilo's verdriet. En net wanneer de tranen geluwd zijn, kijk je alweer uit naar de volgende kruimel. Je doet de ruil, zelfs al weet je wat erna volgt. En je lacht. Als een verslaafde zonder dope.
Je draait je om. Je loopt door. Met de beste voornemens. Maar je zal omkijken. Dat weet je maar al te goed. Zelfs al zeg je dat het nu gedaan is. Omdat je hart niet luisteren wil...
Vanwege Tess xxx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten