The Queen is History - part two

De wereld kijkt toe. Een historische dag voor de muziekindustrie en de aandeelhouders van Kleenex. Net naast de volle maan prijkt een nieuwe ster, geboren in de tranen van miljoenen mensen. Maar de wereld zal daardoor niet genezen. Die naïviteit is ingeruild voor wat men 'volwassenheid' noemt. What the hell dat ook moge betekenen. We 'zijn' de wereld en de wereld is er bijna geweest.

En ik? Ik wacht. Sinds Michael’s dood reizen de gekste verhalen de wereld rond. In iedere schaduw ziet men zijn geest. Iedere vlek vormt zijn gezicht. Zo verschijnt de King bij Larry King, niet toevallig een naamgenoot. http://www.youtube.com/watch?v=9Am67-Sew7k. Maar geef nu toe. Als er ook maar enig leven is na de dood, dan zou zijn openbaring zich zeker niet beperken tot een schaduw op een muur. Hij zou zeker voor heel wat meer spektakel zorgen.


Terwijl de speeches over hoe fantastisch hij wel was zich opstapelen als vuile was, hou ik nauwlettend zijn doodskist in de gaten. Want het moment nadert. En ik roep zijn naam, want he’ll be there.

Plotseling kraakt en piept de kist, verdronken in een bloemenzee. Als klonters bloed spatten de bloemen alle richtingen uit. Iedereen houdt de adem in. De kist opent zich als de mond van een hongerige haai. Met in zijn bek een half verteerd karkas. Michael's stoffelijke overschot richt zich op. Zijn oogballen ploffen bijna uit zijn oogkassen. Deze keer heeft hij geen make-up nodig om er scarry uit te zien. Dat had hij eigenlijk al jaren niet meer nodig. Enkele sprieten zwarte haren bengelen in de schijnwerpers.


Op de achtergrond hoor je een spookachtige stem:

Night creatures call

And the dead start to walk in their masquerade

Theres no escapin the jaws of the alien this time

They're open wide

This is the end of your life


Hij springt met vederlichte beenderen uit de kist, strompelt gezwind het podium op en grijpt naar de plaats waar ooit zijn kruis was. De comeback of a lifetime of in dit geval: of an afterlifetime! Dit is pas een thriller night.

Als levende kon hij ongelooflijk goed een dansende zombie of geest imiteren. Terwijl een massahysterie in de wereld uitbreekt, vraag ik me af hoe hij er het als dode van afbrengt. Zal hij de imitatie overtreffen? Tuurlijk wel: this is the greatest show on earth!

En net voor ik naar Never Never land ga, huil ik naar de volle maan. Maar dat is, liefste lezertjes, weer een heel ander verhaal...WHAHAHAHAHA!