Blubber of het einde van een tijdperk

Blubber ligt op zijn zij. Zijn vinnen, fragiel als vleugels van een vlinder, bewegen nauwelijks. Hij balanceert tussen leven en dood. Ik kan er gerust het woord terminaal op plakken. Maar ik haat dat woord. Op een dag gaan ze dat label ook op mijn lichaam kleven. En dan weet je hoe laat het is. Blubber zal waarschijnlijk de avond niet meer halen. Zijn gifzwarte ogen lijken wanhopig te zeggen: help me! Ik weet niet wat ik moet doen. Euthanasie? Ik kan toch moeilijk zijn kop afhakken? Ik kan alleen maar hopen dat hij geen pijn heeft.

Blubber is mijn goudvis. Eigenlijk is hij de laatste jaren getransformeerd in een grijsvis. Hij is zo bejaard dat hij helemaal grijswit is geworden. In zijn staart zijn nog enkele gouden draadjes geweven. Hij is een dikke elf jaar. Ik had nooit durven dromen dat hij zo lang in mijn leven zou mogen zwemmen. Hij heeft het begin van de relatie met mijn man meegemaakt. Hij zag onze liefde ontluiken. Hij is mee verhuisd naar het kot van 20 m², wat toen een immense ruimte leek voor een koppel dat zo onafscheidelijkheid was. Blubber was getuige van onze eerste nachten in het eenpersoonsbed. Slapeloze, maar onvergetelijke nachten. Hij kan bewijzen dat we bijna nooit ruzie maken, hij hoort al onze troetelnamen en weet perfect wat we 's avonds zoal voor de tv vreten. Hij zat ook op de eerste rij tijdens de conceptie, eerste pasjes en derde val van kleine D.

Een mens denkt veel te veel dat alles wat goed is voor altijd zal blijven. We nemen het als vanzelfsprekend. We 'weten' maar al te goed dat we eindig zijn, toch behandelen we de omgeving als eeuwig. Zo pretendeerden we ook dat oma er altijd zou zijn. Zoals ook de familietradities die ze dapper in stand hield. Denk bijvoorbeeld maar aan Pasen. Een dag die voor altijd met haar zal worden geassocieerd. Elk jaar verstopte ze tientallen paasmandjes voor al haar kleinkinderen. Van zodra ik mijn intrede in de familie deed, werd er een mandje met mijn naam op gereserveerd. Hartverwarmend. Nu is het aan ons om de traditie verder te zetten en ervoor te zorgen dat onze kinderen haar nooit vergeten.

De inbreker heeft tussen de waterval van ellende, ook een druppeltje in het hoofd van mijn man geplant. Hij beseft de omvang en de gevolgen van zijn liefde voor zijn gezin. De bedreiging van buitenaf is plotseling reëel geworden en hij kan ons niet altijd beschermen. Hij 'weet' ineens dat we er misschien niet eeuwig zullen zijn. Hij belt overdag om te vragen hoe het is en hij zorgt ervoor dat hij 's avonds op tijd thuis is. Een aangename bijwerking van een angstaanjagende ervaring. Ik vraag me af hoelang het inbrekerseffect duren zal. Hopelijk nog lang...