Daarnet vertraagde er een auto voor onze deur. Is de dader teruggekomen? Komt hij controleren of we het slot wel vernieuwd hebben? Wil hij de rest van ons leven stelen? Verdorie, ik word helemaal paranoïde! Ik voel me als een opgefokte kikker. Mijn hart blijft maar rondspringen, mijn geest blijft maar kwaken. Geen rust. Ter hoogte van mijn maag zit een steen van woede die met de minuut zwaarder wordt. Motilium zal deze keer niet helpen.
Ik heb ook constant het gevoel alsof ik iets vergeten ben, een nep gevoel van Alzheimer. Gisteren gingen we naar de supermarkt en ik had niets om mee te nemen: geen handtas, geen portefeuille. Ik liep er als verloren bij. Nu heb ik een nieuwe portefeuille, maar ze is zo akelig leeg. Er zit enkel wat cash geld in. Geen papieren, foto's, geen teken van een gevuld leven. Ik heb deze morgen een oude handtas van onder het stof gehaald. En daar zit nu de bijna lege portefeuille en een set nieuwe sleutels in. Voor de rest niets. Geen snoepjes, speeltjes van de kinderen, medicijnen, lippenbalsem, en andere rommel die een vrouwentas gewoonlijk herbergt. Je moet geen waarzegger zijn om te voorspellen dat binnen afzienbare tijd mijn handtas terug als stort zal fungeren. En deze keer zal ik me niet zo vlug ergeren als ik er iets niet in terugvind. Dat beloof ik jullie plechtig.
De slotenmaker is eergisteren langs geweest. Dat moest wel, want mijn sleutelbos is ook gestolen. En daar hing een schattig zeehondje aan met maar één oog. Dat was het eerste geschenkje dat ik van mijn man heb gekregen. We kenden elkaar pas. Snik, wat zal het zeehondje zich nu eenzaam voelen. Het bezoek van de slotenmaker heeft mijn veiligheidsgevoel alvast niet verhoogd. Hij heeft eens rondgeneusd in ons huis en blijkbaar is het helemaal niet inbraakveilig. De voorzorgen die we vroeger namen blijken nu enkel een vals gevoel van veiligheid te geven. In de veranda bijvoorbeeld gebruiken we de oude truc met de stokken. Peanuts voor dieven. Met een breinaald zijn de stokken zo uitgeschakeld. Ik vraag me dan af waar ze die breinaald gepikt hebben. Ik zie ze nog niet direct een wollen trui breien. De slotenmaker vertelde ons ook dat de meeste inbraken gebeuren tussen twee en vijf uur in de namiddag. Dus op klaarlichte dag. Ja hallo! Je werkt dan met twee buitenshuis om alle rekeningen te kunnen betalen en om nog wat over te houden voor de toekomst van je kinderen. En dan komen ze maar doodleuk bij je binnenwandelen en stelen alles wat een beetje waarde heeft. Helemaal niet om te lachen.
Weet je wat wel grappig is? Deze morgen keek ik nog eens in mijn juwelenkistje. En plotseling viel het me op dat er toch een halssnoer verdwenen is. Mijn delicate zilverkleurige ketting met rode roosjes. Tijdens het maniakale bepotelen van mijn persoonlijke bezittingen zal de dader in de waan geweest zijn dat ik dan toch iets waardevols heb. Loser! Mijn juwelen hebben enkel emotionele waarde, ik geef helemaal niet om dure luxeartikelen. Die ketting heb ik gekocht bij Six en heeft tussen en 6 en 8 Euro gekost! Een compliment voor de winkel en een aanwijzing voor de idiotie van de boef.
En ja, het noodlot heeft gelijk, ik fantaseer over bovennatuurlijke wraakacties. Ik wou dat ik de dader met paranormale gaven kon opsporen en hem dan met telekinetische krachten tegen een muur kon rammen. Dan zou mijn wraakdorst gelaafd zijn. Maar ja, ik weet ook zeker dat ik me na een korte roes schuldig zou voelen omdat ik een menselijk wezen gepijnigd heb. Want dat ben ik. Eeuwig bezeten door een ijzersterk humaan geweten. Ik wou dat ik mijn geweten op andere mensen kon projecteren. Dan zou de boef gestraft worden door zichzelf. Want dat is de ergste straf. Berouw is de echte boete.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten