Het lijkt wel alsof iedereen iets verloren is of toch tenminste op zoek is naar iets. Vanmorgen, bij het verlaten van de Colruyt, spot ik een melancholische man. Hij hangt volgende noodoproep op het zoekertjesbord: 'Verloren, hondje Laika. Is gisterenavond op de parking van de Colruyt verdwenen. Wie kan ons asjeblieft helpen? Wie missen haar heel erg!' De tekst lijkt geschreven te zijn door iemand met Parkinson of met het emotionele equivalent ervan. Een instant gevoel van medelijden borrelt uit mijn binnenste. De man controleert nog eenmaal of de punaises vakkundig zijn aangebracht. De rest van de kopietjes bergt hij zorgvuldig op in zijn tas en hij vertrekt moedeloos.
Mensen kunnen toch zo gehecht zijn aan een huisdier. Mijn man begrijpt dat helemaal niet. Ik snap dat wel. Mensen zijn sociale wezens, maar niet iedereen is omringd door een hechte intieme kring. En een dier, in het bijzonder een hond, geeft je onconditionele liefde. Vooroordelen kennen ze niet. En je uiterlijk zal zo een dier een worst wezen.
Bij honden is alles ook zo simpel. Eten, slapen, eigen staart najagen. Eten, slapen, kwijlen. Eten, slapen, baasjes pantoffel vernielen. Eten, slapen, naar vliegtuigen blaffen. Mensen willen meer. Ze zijn niet tevreden met de dagelijkse regelmaat van het bestaan. Dieren zijn oppervlakkig, maar weten het niet. Mensen zijn oppervlakkig, maar willen het niet weten. Wie van de twee is er het beste vanaf?
Cogito ergo sum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten