Je kunt er niet naast kijken, hoe blind je ook bent. Zelfs Stevie Wonder ziet het en hij schudt zijn hoofd. Vandaag is de dag dat de wereld afscheid neemt. Wee je achterlijk gebeente als je me nu vraagt: ‘Van wie?’ Pas maar op! Deze 48 kilo wegende smooth criminal is dangerous!
Iedereen kent hem. Of je het nu wil of niet. Behalve misschien dan de ongelukkigen in de ontwikkelingslanden. Voor hen staat vandaag, net zoals alle andere dagen, in het teken van overleven. En ze zingen uit lege borst: they don’t really care about us!
Ook ik, als minuscuul deeltje van een massale kudde, heb de tv opstaan. Miljoenen hersenen, ongeacht hun afkomst of overtuiging, registeren tegelijkertijd dezelfde beelden. En dat fascineert mij. It doesn’t matter if your black or white. Maar wat was Michael nu eigenlijk? Een witte zwarte? Of een zwarte witte? Als het voor hem niet uitmaakte, waarom werd hij dan blank? Had hij de huidziekte Vitiligo? Of werd zijn huid chemisch gebleekt? Ik denk dat hij dat geheim mee in zijn graf heeft genomen. Samen met een dozijn andere.
Collega beroemdheden brengen een lofrede aan Michael Jackson. En als we het nog niet wisten, weten we het vandaag: iedereen sterft. Ook Michael is niet invincible, unbreakable en de hemel kon in zijn geval niet meer wachten. Onze vergankelijkheid wordt nog maar eens zeemzoet in onze neus gesmeerd. En het ruikt naar appeltaart die een week in de zon heeft gestaan. Niemand ontspringt de dans. Zelfs al ben je een moonwalker.
En weet je? Het enige mooie aan dood zijn is dat dan je zonden worden vergeven. Niet dat je daaruit moet besluiten dat er een God bestaat. Nee, het zijn de nabestaanden die de taak van God overnemen. Hij is geen freak meer, geen pedofiel, geen Waco Jacko. Hij is een musical genie.
The King of Pop. Maar beste lezer, deze King was een Queen! Billie Jean was definitely not his lover! Volgens mijn bescheiden mening dan toch. En ik heb toch enige ervaring in het ‘homo-spotten’. Zelfs met een half getraind oog zie je dat zijn passie niet naar het vrouwelijk geslacht uitging. Al deed hij nog zo zijn best om de wereld het tegendeel te bewijzen. Mij kan het me persoonlijk geen reet schelen of hij nu hetero of homo was. Maar ik vraag me wel af: waarom? Waarom bleef hij In the Closet? Hij had niet alleen een icoon kunnen zijn voor de Afro-Amerikanen, maar ook voor de holebi’s. Of is een zwarte homofiel misschien teveel van het goede? Hij zal het waarschijnlijk ook wel geweten hebben. Verdraagzaamheid heeft spijtig genoeg nog altijd zijn grenzen.
Als ik tijdens een plaspauze in de spiegel staar, zie ik het meisje van een jaar of acht dat zonder toestemming van mama en papa naar de videoclips van Michael Jackson tuurde. Kinderlijk ontzag in een grootse eenvoud. Het meisje dat dan natuurlijk ’s nachts de zombies van het plaatselijke kerkhof op bezoek kreeg. En ze gilde het uit (al klonk het iets minder sexy dan Michael’s geschreeuw)! Want deze levende doden waren helemaal geen koele dansers!
Het tienermeisje dat de zin van haar leven uit haar cassetterecorderke wrong. De droomster die hele dansacts uitdokterde, met haar spiegelbeeld als enige toeschouwer.
Het meisje dat nu haar eerste rimpels ontdekt, terwijl ze nog steeds het woord ‘vrouw’ niet over haar lippen krijgt. En als er iemand is op wereld is die me begrijpt, zal hij het wel geweest zijn. De Peter Pan zonder neus. Ik vlieg mee, al is het maar tot aan de rand van mijn bed…
Veel heb je niet nodig. Een halve blik is genoeg. De andere helft verzin je er wel bij. Want zo gaat dat. Niet dat je een keuze hebt. Sommige dingen kun je nu eenmaal niet kiezen. Je springt niet vrijwillig in een bodemloze put, in de hoop veilig te landen. Want dat is er niet. Geen bodem, alleen maar put. Je valt met de gratie van een engel die als een ster door de hemel schiet. Als er zoiets als engelen zou bestaan natuurlijk. 
