Kosmos

Het ergste. Het ergste is niet wat ik voel. Hoe het mij ook kapot maakt. Nee. Want, ik ben sterk. Ultrasterk. Je weet wel. Eelt op mijn hart enzo. Nee, mijn verdriet maakt me niet bang. Helemaal niet. Er is maar één angst. Dat jij… . Jij. Dat jij hetzelfde doormaakt. Een gevoel dat je dag domineert en ’s nachts niet sterven wil. Een gevoel dat geen bestaansrecht heeft. Dat je wil aborteren. En het groeit. Als de vrucht van de boom die verder gaat dan het verbodene.
En het blijft aan jouw kleven. Als de lijm die de moleculen samenhoudt van de parasiet in je hart. De natuur is nog nooit zo artificieel geweest als op het moment dat je het ontkent. Het ademt de lucht uit je longen. Het zuurstoftekort knipt je hele wereld in zilveren stukjes die voor je ogen dansen als zwangere duivels in het maanlicht.

Kon ik het je maar zeggen. Echt zeggen. Niet zoals de woordenstoten die ik uitween telkens de vloed in mij tegen mijn geweten indeukt. Zeggen zoals het echt is. Niet de verknipte versie die je nog in elkaar puzzelen moet. Hoe meer de tijd door mijn haren strijkt, hoe verder ik dwaal op het licht die de schemer met zich meebrengt. Konden we de wereld rondom ons maar wegvegen. Met de grootste bordenwissers aller tijden. Zonder sporen na te laten. Zou de leegte er dan in slagen de volheid van ons samen zijn niet langer te beschimpen als een dwaling van het hart? Zouden we dan eindelijk stilstaan? Voor heel even. Net lang genoeg. Zodat we daarna verder kunnen. Zonder te vluchten in de gedeelde eenzaamheid.

Ik zou drinken van het glas dat nooit mijn dorst lessen kan. Ik zou rechtstaan als een marionette en bewegen zoals de natuurwetten me voorschrijven. En als ik val, zou de gedachte aan jou me rechttrekken. We zouden onze leven slijten op dat ene moment. En het zou goed zijn. Want dit universum is de onze niet en het zal nooit de onze zijn. En toch blijf jij de planeet die ergens ver weg, tegen de richting in, rond mijn hart draait…

Voor Rob, vanwege E.

Voor Elsy, vanwege R.

The meaning of life – by msm

Me: Fuck you!
You: Fuck U 2!
Me: What has U2 to do with it? I thought you liked them?
You: Liked who?
Me: U2
You: Of course, I love U2!
Me: Really, even when I've said ‘fuck you’?
You: I meant the pop group, you dumb ass!
Me: In that case: fuck you!
You: Fuck U 2!
Me: Why U2 again?
You: Never mind
Me: That’s Nirvana, asswhole!
You: Magnificent!
Me: Well that’s an U2 song.
You: At least you’re beautiful.
Me: Well, thank you!
You: I didn’t mean that, you fool. In fact, I think you’re an ugly bitch!
Me: And you’re a sick bastard!
You: So sick I wanna throw up everytime I see you!
Me: Why do you still want to see me?
You: Because, like you said, I’m a sick bastard.
Me: So, I’m not that stupid after all.
You: uhhhhh… You’re an inch smarter than my dick!
Me: I didn’t know I was so dumb!
You: What do you mean?
Me: Well, look at your dick…
You: What’s wrong with my dick?
Me: Nothing…
You: you lying whore!
Me: I said ‘nothing’!
You: But you meant something else, didn’t you?
Me: Of course I did.
You: Why?
Me: Because I just want to be like the rest of this fucking planet.
You: lying, cheating, heartbreaking imbecils! Pretending they’re something they’re not!
Me: Yes, something like that. I Just go with the flow. Humanity stinks!
You: Yes it does! Big time.
Me: BIG TIME!
You: At least we’re different!
Me: Yes, we are!
You: When will I see you again, my dearest?
Me: Tomorrow, my love?

De uitvinding

Bestaat er zoiets als vriendschapsverdriet? Nee? Dan wil ik er een patent op nemen. Dan heb ik eindelijk eens iets uitgevonden. Niet dat ik er veel aan verdienen zal. Misschien een paar gebroken dromen. Of een set vleugels die me op de wind van teleurstelling naar de meest ondiepzinnige taferelen vervoeren zal.

Oh, ik zal het maar toegeven. Geen kat die mijn uitvinding kopen zal. En van kopen gesproken. We zijn weer eens aangekomen in tijden van koopgekte. En deze keer kleurt het opvallend oranje. Maar wist je dat al? In het land der bitterheid is het ook solden. -60 % op ongewenste herinneringen, -70 % op valse beloftes, -90 % op zelfbedrog. En het zijn nu net die herinneringen die ik weer eens niet kon laten liggen. Een echt koopje. Een beetje beschadigd dat wel. De beelden zijn in slow motion. Niet van dat slow motion gedoe waarin schoonheid wordt vertraagd. Nee het is de slow motion versie van een illusie die tergend langzaam uit elkaar wordt gerukt. En het beeld hapert. Het stottert. Ieder fragment bengelt tussen zijn en niet zijn.

Geen wonder dat de dokter een ruis hoort in mijn hart. Die ruis ben jij. Een echo die ik eeuwig met me zal meedragen. Niet dat mijn eeuwigheid nog heel lang duren zal. Als de eindigheid op mijn neus wordt gedrukt kan ik enkel maar denken aan de dingen die ik niet heb bereikt. De dingen die me ‘heel’ zouden maken. Zodat de natuur kan starten met de afbraak van een voltooid iemand.

En er zijn maar twee dingen op mijn ‘bucket list’ die er echt uitspringen: een baby en een vriend. Dat eerste kan ik al vergeten. Hoewel een moederhart tot de laatste hartslag hopen zal. Er is al genoeg in mijn lichaam geprikt en gepookt geweest. Na zeven mislukte vruchtbaarheidsbehandelingen kun je niet anders meer dan het woord ‘onvruchtbaar’ in je mond nemen en het uitspuwen als de harde pit van een zure kers. En ja, we hebben het gehad over adoptie. Geen uren, dagen, maar maandenlang. Maar Wout staat er niet volledig achter. En ik ben van mening dat je er als koppel samen moet voor gaan. Anders zet je je relatie op het spel. En wout verliezen, dat is geen optie.

En dan is er nog die ‘vriend’. Je zult ondertussen al weten dat ik talloze vriendschapbehandelingen ondergaan heb. Tevergeefs. Bestaat daar dan ook een woord voor? Onvriendschapsbaar? Ja, laat ik het maar zo noemen. Ik, Tess de Bels, ben officieel ‘onvriendschapsbaar’. En het is een lot dat ik blijkbaar niet aanvaarden kan. Vooral die allerlaatste poging blijft maar naplenzen.

En het is nochtans zo lang droog gebleven. Net als het gras in deze hittegolf. Dor. Zalig dor. En ik leek bevrijd. Geen wolken meer. Het was me gelukt. Ik was een weergodin. Ik straalde in de hemel en blies ieder wolkje weg. Maar deze godin was ‘weer’ eens overmoedig. Ze had besloten om een blik te werpen op datgene dat onlosmakelijk met jou verbonden is. En daar had je het dan. Ik was dan toch niet zo oppermachtig. In een ijltempo troepten de wolken samen en loosden alle opgekropte regen. Want ik had de regen helemaal niet doen verdwijnen. Het zat gewoon op een hoopje te wachten. Op de donkergele maan die vroeg of laat in zijn volle glorie op het scherm prijken zou…

Tess, the inventor

Het gele briefje

Ik had net 24 brikken melk en 12 waterflessen vakkundig in mijn mini koffer gestapeld toen ik het briefje bemerkte. Het prijkte opdringerig onder mijn linker ruitenwisser. Klein en geel. Maar niet zomaar geel. Van dat fel geel dat er alleen maar goed uit kan zien op een zwoele zomeravond, met het zoveelste glas Tequila in je ene hand en een citroen in je andere. Hoe leuk de kleur ’s avonds ook oogt, ’s morgens prikt ze gegarandeerd je ogen uit.

En dit was geen zwoele avond. Maar een heldere namiddag. De zon straalde iets te enthousiast op mijn zwart wagentje zonder airco. Veel is er ook niet nodig om deze Microbe in vuur en vlam te zetten. Zonder het briefje te verwijderen las ik de prangende vraag die in het vet gedrukt stond: Zin om snel af te slanken? Ik grijnsde en een kleine kreet ontsnapte aan mijn droge keel. Niemand op de halflege parking van de Colruyt merkte het. Gelukkig maar.

Dat briefje moest uitgerekend weer eens onder mijn ruitenwisser belanden. Als er nu één iemand is uit deze halfvolle winkel die niet hoeft af te slanken, ben ik het wel. Niet echt slim van die ‘briefjessteker’. Hoe kan het ook anders? Weer een of andere charlatan zonder deftig diploma die gewetenloos valse hoop onder ruitenwissers schuift. Welk wonderbrouwsel zou het nu weer zijn? Een of andere magische groene thee? Een aftreksel van kruiden met de meest exotische namen?

Je moet nu ook niet denken dat de afslankbusiness zich beperkt tot enkele individuen met aspiraties a la ‘the charmed ones’. Daarvoor is de afzetmarkt te groot. De kwakzalverij gebeurt helaas ook op grote schaal. Want er valt namelijk veel geld te verdienen met het sprokkelen van dikke zieltjes. En de duivel neemt hierbij verschillende namen aan. Een van de namen is Alli. Klinkt onschuldig. Doet me denken aan Ali Baba. Je weet wel, vanuit Ali Baba en de veertig rovers. Maar hier is het niet ‘Sesam open u’. Of toch? Ja, eigenlijk in zekere zin wel. Alleen is die ‘sesam’ het type grot die ik liever niet exploreer. Maar neem het van mij aan. Met Alli gaat ‘de grot’ wel degelijk open. En meerdere keren per dag zelfs.

Ooit al gehoord van steatorroe? Ik hoop van niet. Bij steatorroe (is het geen prachtige naam?) bevat de ontlasting ongewoon veel vet. Dat komt omdat het spijsverteringsstelsel om de een of andere reden het ingenomen vet onvoldoende heeft afgebroken. Ik ga je de medische details besparen. Wat doet Alli nu? Het zorgt ervoor dat een deel van het vet uit de voeding niet wordt opgenomen. Maar dat vet moet dan wel ergens naartoe. En ja, je raadt het al. Het gaat naar de bodem van je wc pot. Als je geluk hebt tenminste. De kans is groot dat het zelfs de bodem niet bereikt. En de reden daarvoor is niet alleen omdat vet drijft. Laat me er nog een ding aan toevoegen: fat is sticky! Dus meneer de producent, geef voortaan maar een gratis wc-borstel bij de aankoop van een doosje van je wonderpilletjes.

Mijn 13 jarige motor startte zonder tegenpruttelen. Het miezerige briefje met grootheidswaanzin wapperde strijdmoedig in de wind. Alweer 10 tot de 13de boom verspild. Wist die idioot niet dat zo een klein prutsautootje onmogelijk een zwaargewicht kan herbergen? De eerste uitdaging zou al zijn: erin geraken. Als je de stoel helemaal naar achteren schuift, dan zo dat nog misschien net lukken. Eens gestart zou de auto puffen en zuchten, gevaarlijk scheef hangen en de geest geven vooraleer je ook maar in de buurt van je huis bent. Maar geen nood. Je hebt net 165 Euro besteed aan boodschappen. Je kan gerust overleven tot wanneer Touring je komt depanneren. Vreten maar. Dat gele briefje zal later alles wel goed maken. Geen paniek. Tenzij je net een Alli-pil hebt geslikt. Want dan zit je ‘dik in de shit’.

En ik maar zwoegen en ploeteren in stinkende labo’s en nutteloos gecompliceerde cursussen. En dat jarenlang. En pas dan, beste mensen, aan het einde van die hellerit, zal ik ook briefjes mogen verspreiden. Maar mijn briefjes zullen niet geel zijn. En ze zullen zeker niet dezelfde vraag bevatten. ‘Zin om snel af te vallen’ is immers onzin. Het woordje ‘snel’ en ‘afvallen’ horen trouwens niet in dezelfde zin te staan. Toch niet als je op een gezonde en verantwoorde manier wil vermageren.

Ik duwde mijn gaspedaal in. Eerst lichtjes. Dan weer wat harder. Net hard genoeg om dat kleine gele briefje vanonder mijn ruitenwisser te rukken. Maar het hield halsstarrig stand. Net alsof het een missie had. Onzekere vrouwen op hun rondingen wijzen en hen een gemakkelijke uitweg aanbieden. Moest ik nu ook maar enige rondingen hebben, dan zou ik het als een teken beschouwen. Mijn blik zou tijdens het rijden telkens naar de linkerruitenwisser gaan. Ik zou zenuwachtig op mijn stuur tikken. Ik zou honderden excuses verzinnen waarom nu net niet het moment is om te vermageren. Uiteindelijk zou ik zou de gsm uit mijn handtas ritsen en het nummer vormen. En als ik dan nog niet verongelukt zou zijn, dan zou ik het zoveelste ‘foute dieet’ slachtoffer worden …